Politica 89.8
Γράφει ο Νίκος Μαρκάκης στο blog του στο athleticradio.gr
Εδώ δεν μιλάμε βέβαια για κινηματογραφική ταινία αλλά για την ίδια την ζωή. Μια σκληρή πραγματικότητα την οποία βιώνει η ελληνική κοινωνία εδώ και έξι μέρες, και περισσότερο οι οικογένειες όλων όσων χάθηκαν στην τραγωδία των Τεμπών μετά την φονική σύγκρουση των δυο τρένων. Ξέρω, ότι σήμερα θα περίμεναν κάποιοι να αναλύσουμε το χθεσινό παιχνίδι του Γεντί Κουλέ αλλά με τι καρδιά να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο όταν ακόμα είναι νωπές οι μνήμες από αυτή την τραγωδία που είχε ως συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους 57 αθώες ψυχές, με τα περισσότερα θύματα να είναι νέοι άνθρωποι, παιδιά-θα μπορούσε να είναι τα δικά μας παιδιά…
Πως να μιλήσεις για ποδόσφαιρο όταν ακόμα και σήμερα, μια εβδομάδα περίπου μετά το δυστύχημα-έγκλημα στα Τέμπη, υπάρχουν γονείς που αναζητούν μέσα από τις στάχτες να βρουν τα παιδιά τους για να τα αποχαιρετήσουν και δεν βρίσκουν τίποτα για να θάψουν. Είναι τραγικό για ένα γονιό να χάνει το παιδί του και ακόμα πιο οδυνηρό να μην μπορεί ούτε καν να μπορεί να του πει το τελευταίο αντίο. Όλοι μας και κυρίως οι γονείς μπορούμε να νιώσουμε πολύ καλά τον πόνο των μανάδων και των πατεράδων που έστειλαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν, με όνειρα για τη ζωή και το μέλλον τους και τους τα γύρισαν μέσα σε φέρετρα και ακόμα χειρότερα χωρίς να μπορούν να τα αντικρύσουν έστω για τελευταία φορά. Τι να πεις σε αυτούς τους γονιούς που εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους σε ένα κράτος που αποδείχθηκε ανάλγητο και επικίνδυνο, ένα κράτος που έπαιζε ως φαίνεται τις ζωές των πολιτών του κορώνα-γράμματα σε κάθε δρομολόγιο των φονικών τρένων και μόνο από τύχη δεν είχε συμβεί νωρίτερα αυτό το δυστύχημα.
