Politica 89.8
Εκεί στο Ηράκλειο ανάψανε φωτιά και δυναμώνει. Το 1-3 στο ΟΑΚΑ δεν μοιάζει με φωτοβολίδα, αλλά με τους πρώτους καρπούς μιας στοχευμένης στροφής προς το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, παράταιρης με την μπάλα που παίζεται στην Super League. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος στο sdna.gr
Η θεωρία του χάους είναι… χαοτική ακόμα και για τα πιο δυνατά μυαλά. Για να γίνει πιο κατανοητή ακόμα και στην πλατιά μάζα επιστρατεύτηκε μια… ωραία πεταλούδα. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ομώνυμη θεωρία: αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα!
Μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί, μετά από την πάροδο αρκετού χρόνου, σε μια εξέλιξη της ιστορίας του συστήματος δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή.
Ακούγεται τρελό, αλλά μία στιγμή… τρέλας του Νίκου Παπαδόπουλου στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό, άλλαξε τις ζωές ουκ ολίγων ανθρώπων στο άλλο άκρο της γης, στην Χιλή, και κατ’ επέκταση την ιστορία του ΟΦΗ. Ο Έλληνας προπονητής, ο οποίος τιμωρήθηκε με ένα μήνα στέρησης εισόδου, απομακρύνθηκε από τους Κρητικούς και στο Ηράκλειο επέστρεψαν μετά από πολλά χρόνια ο Χάιμε Βέρα και ο Αλεχάντρο Ίσις.
Όχι, δεν ήρθαν επειδή είχαν… μέσον. Δεν ήρθαν επειδή ο Χάιμε είναι νονός του Γιώργου Σαμαρά. Δεν ήρθαν επειδή ντε και καλά είχαν φορέσει αυτή τη φανέλα στο παρελθόν και ήταν σύμφυτοι με τον πυρήνα (Σαμαράς, Πουρσανίδης) που «τρέχει» πια την ομάδα. Δεν ήρθαν επειδή ήταν «παιδιά του Γκέραρντ» με ότι συνεπάγεται αυτό.
Ήρθαν επειδή είναι όλα αυτά, αλλά και κανονικοί προπονητές, πάντα ως ντουέτο.
Στο παραθαλάσσιο θέρετρο του Ικίκε και την τοπική Ντεπόρτες, μία ομάδα με φανέλα ελαφριά σαν πούπουλο, κατάφεραν να κατακτήσουν το τρίτο κύπελλο της ιστορία της, να την φτάσουν μία ανάσα από το παρθενικό πρωτάθλημα και την βγάλουν για πρώτη φορά στο Κόπα Λιμπερταδόρες! Όλα αυτά με όμορφο, δημιουργικό ποδόσφαιρο, γεμάτο αλεγρία και ατομική πρωτοβουλία.
Στην ακόμα πιο ταπεινή Κουρικό Ουνίδο, με πιο σκληρό στιλ, έδειξαν ότι μπορούν να δημιουργήσουν ακόμα και χωρίς ποιότητα. Όταν ο Γιώργος Σαμαράς έριξε το ανιχνευτικό τηλεφώνημα είπε στα… κουμπαράκια ένα μόνο πράγμα: «Θέλω ο ΟΦΗ να παίζει με λατινοαμερικάνικο στιλ». Την επόμενη ημέρα πήραν το πρώτο αεροπλάνο για το Ηράκλειο, ο Χάιμε, ο γιος του ο Γιάννης (ως αναλυτής) ο Αλεχάντρο (ως βοηθός) και ο Πατρίσιο (ως γυμναστής), ένα τιμ-μπετόν που δεν υπέγραψε για μερικά ματς ή μέχρι το καλοκαίρι. Το συμβόλαιο 2,5 ετών μαρτυρούσε ότι ο ΟΦΗ σκεφτόταν την μεγάλη εικόνα και όχι το σήμερα.
Το πρώτο ματς ήταν μία μαρτυρική «λευκή» ισοπαλία απέναντι στην Ξάνθη με λίγη μπάλα. Ακολούθησε το 1-0 στο ΟΑΚΑ από την ΑΕΚ, όπου οι Κρητικοί διαμαρτυρήθηκαν δικαίως για πέναλτι που δεν τους δόθηκε, το εφιαλτικό 1-3 από την Λαμία (με 20 τελικές, δοκάρια και σοκαριστικές χαμένες ευκαιρίες ακόμα και σε κενή εστία) και μετά το 5-1 από τον Ολυμπιακό, σε ένα ματς που ο ΟΦΗ έπαιξε με την άμυνα του στο ύψος της μεσαίας γραμμής!
Ο ΟΦΗ έμοιαζε να βρίσκεται με το ενάμιση πόδι στην Football League, όμως ο Χάιμε Βέρα έκανε μία δήλωση που συζητήθηκε πολύ: « Κρίμα για εμάς που δεχθήκαμε πέντε γκολ. Εμείς έτσι παίζουμε. Δουλεύουμε για να αγωνιζόμαστε με αυτόν τον τρόπο. Και οι παίκτες πρέπει να το καταλαβαίνουν. Δεν μου αρέσει να παίζουμε κλειστά. Δεν είναι εύκολο. Μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος έτσι θα παίζουμε. Να παίζουμε ανοιχτά και όπως παίξαμε με την Λαμία. Θα δούμε εάν στο τέλος θα κάνουμε λάθος. Και δέκα γκολ να δεχθούμε, εμείς θα παίζουμε επιθετικά.».
Η δήλωση του σόκαρε. Σε μία χώρα που αγαπάει περισσότερο την νίκη από το ποδόσφαιρο, σε μία χώρα που το τρίποντο είναι αυτοσκοπός ανεξαρτήτως του «πως» και του «τι», η δήλωση του Χιλιάνου ήταν ασύμβατη με την βαθμολογική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που είχε περιέλθει ο ΟΦΗ. Τα λόγια του δεν ήχησαν ωραία ακόμα και εντός των (οπαδικών) τειχών: «Τι πάει να πει ακόμα και δέκα γκολ να δεχθούμε;». Ίντα λέει αυτός μωρέ; Κουζουλάθηκε;
Το 1-3 στο ΟΑΚΑ σήκωσε πολύ σκόνη, έδωσε λαβή για πολλούς ψιθύρους. Αν όμως κοιτάξει κανείς πολύ προσεκτικά τι κάνει ο ΟΦΗ του τελευταίου διμήνου, θα είχε όλες τις απαντήσεις στο πιάτο. Όχι, δεν είναι οι 11 βαθμοί στα τελευταία 6 ματς. Κάθε ομάδα που κινδυνεύει και ψάχνει βαθμούς στο τέλος -ειδικά στην Ελλάδα- σκαρφίζεται τρόπους για να τους βρει. Περισσότερο μετράει ο τρόπος.
Με την ΑΕΛ (0-0) οι τελικές ήταν 10-3. Με τον Απόλλωνα (ξανά 0-0) οι τελικές 22-7. Με τον Λεβαδειακό (1-0) 17-2! Με τον ΠΑΣ (πάλι 1-0) 11-1! Εξαίρεση, η επίσκεψη στο «Βικελίδης», όπου ο Άρης βρήκε το αντίδοτο στο ποδόσφαιρο του ΟΦΗ και επικράτησε τόσο στην ουσία (3-1), όσο και στο θέαμα (21-6).
Το όλο σύνολο 76-40 τελικές στην τελευταία εξάδα αγώνων. Νούμερα ομάδας που κάνει σκληρό πρωταθλητισμό και συνάμα παίζει… μπαλίτσα.
Ως προς τι λοιπόν η έκπληξη που ο ΟΦΗ του Βέρα έπαιξε με την άμυνα του ψηλά στο «ΟΑΚΑ»;
Ως προς τι η έκπληξη που είχε περισσότερες τελικές για ένα ακόμα παιχνίδι από τον αντίπαλό του (10 έναντι 6);
Η έκπληξη αφορά την παραγωγικότητα. Μία ομάδα που ειδικεύεται στο να χάνει γκολ με το τσουβάλι, πέτυχε τρία και μάλιστα σε ένα ημίχρονο. Ξεμπούκωμα λέγεται αυτό ή δικαιοσύνη της μπάλας. Ότι του στέρησε σε άλλα ματς, του το έδωσε απλόχερα απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Ο ΟΦΗ μπορεί να σώσει την κατηγορία, μπορεί και να πέσει, τώρα πια με δύο ματς απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης (εντός) και Ατρόμητο (εκτός) είναι στο χέρι του.
Αλήθεια όμως τι δουλειά έχει με το να μάχεται για την παραμονή;
Τι δουλειά έχει εκεί η 6η ομάδα σε εισιτήρια;
Τι δουλειά έχει εκεί η 7η πιο παραγωγική ομάδα σε τελικές προσπάθειες;
Τι δουλειά έχει εκεί μία ομάδα με νέο, εύρωστο, φιλόδοξο, άφθαρτο και (από ότι φαίνεται) οραματιστή ιδιοκτήτη;
Τι δουλειά έχει εκεί μία ομάδα που προσπαθεί να λανσάρει / επαναφέρει ένα πολιτισμένο, άκρως ποδοσφαιρικό μοντέλο με μπροστάρηδες δύο αποδεδειγμένους Κυρίους στον χώρο όπως ο Γιάννης Σαμαράς (συν τον υιό) και ο Ηλίας Πουρσανίδης;
Γιατί λοιπόν να θεωρείται ποδοσφαιρικά τόσο τεράστια έκπληξη αυτό το 1-3 από μία ομάδα μοιάζει να χτίζεται σε στέρεες, υγιείς, συσπειρωμένες βάσεις απέναντι σε μία ομάδα που είχε αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τα τελευταία παιχνίδι ως τεστ αξιολόγησης στελεχών για την επόμενη σεζόν;
Αυτό το 1-3 δεν δείχνει φωτοβολίδα, αλλά λογική συνέχεια μιας ομάδας που αποφάσισε να αλλάξει (και άλλαξε) ταυτότητα. Μιας ομάδας που συνειδητά επέλεξε να προσπαθήσει να παίξει καλό, δημιουργικό, παραγωγικό ποδόσφαιρο με ότι ρίσκο / κόστος συνεπάγεται αυτό, κόντρα στο ρεύμα της κατηγορίας στην οποία παίζει.
Όλοι αυτοί που στρατολόγησε τον Δεκέμβριο, όλοι αυτοί οι Σασί, Ναμπί, Βαζ, Σακόρ, Φελίπε Φερέιρα, δείχνουν κανονικοί ποδοσφαιριστές, ίσως πάνω από τον μέσο όρο της κατηγορίας.
Μία καλή βάση για να χτίσει κάτι που θα καμαρώνει ο τρελός ο Ολλανδός από κει ψηλά…
