Ανάψανε φωτιά και μεγαλώνει

Ο ΟΦΗ αλλάζει σελίδα, με εχέγγυο τον Ηλία Πουρσανίδη, τον Γιάννη και τον Γιώργο Σαμαρά. Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης.

Το έχω γράψει ξανά. Ο ΟΦΗ οπαδικά είναι μια πρωτοφανής περίπτωση για τα ελληνικά και – ενδεχομένως όχι μόνο – χρονικά. Την εποχή που διέθετε σπουδαία ομάδα, τις δεκαετίες του 80’ και του 90’, επί Ευγένιου Γκέραρντ δηλαδή, ο κόσμος στο Ηράκλειο τον αγαπούσε, τον στήριζε, γέμιζε το «Γεντί Κουλέ» αλλά σπανίως ήταν μόνο ΟΦΗ.

Οι πατεράδες μας σε κάποιο βαθμό και η γενιά των σημερινών σαραντάρηδων και πενηντάρηδων, εμείς που «μυρίσαμε» πρώτη φορά γηπεδική ατμόσφαιρα στα Καμίνια και είδαμε πραγματικά σπουδαία μπάλα από τον Όμιλο του Ολλανδού και του Θεόδωρου Βαρδινογιάννη, αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο εξαιτίας του ΟΦΗ αλλά ταυτόχρονα δώσαμε την αγάπη μας και αλλού. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Επειδή ήταν μάλλον υποχρεωτικό να είσαι και κάτι και από τους «μεγάλους». Δεν αρκούσε να είσαι ΟΦΗ. Έπρεπε να είσαι και Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός ή ΑΕΚ (ή σε ορισμένες πραγματικά λοξές περιπτώσεις καλή ώρα, ΠΑΟΚ…). Όλοι οι άλλοι ήταν.

Η λογική πήγε για ρακές

Και μετά άρχισαν τα προβλήματα. Η ομάδα πήρε την κάτω βόλτα. Υποβιβάστηκε, ανέβηκε, ξανά υποβιβάστηκε, σχεδόν διαλύθηκε λόγω χρεών, έφτασε να παίζει στην Γ΄ Εθνική.

Η λογική λέει ότι εφόσον δεν έφτιαξε σκληρό οπαδικό πυρήνα όταν μεσουρανούσε και έπαιζε με την Χάιντουκ, την Αταλάντα και την Ατλέτικο Μαδρίτης, δεν θα μπορούσε να το κάνει παίζοντας με τα γύρω χωριά. Αλλά η λογική στην προκειμένη περίπτωση ήπιε μερικές ρακές και πήγε για ύπνο.

Από τις αρχές του 2000 μέχρι και σήμερα κάτι άλλαξε. Και πάλι δεν ξέρω γιατί ακριβώς. Ίσως να ήταν ο αγώνας για ανεξαρτησία από την οικογένεια Βαρδινογιάννη (προσέξτε και εδώ το παράδοξο: Όταν όλες οι ομάδες ψάχνουν μια στιβαρή οικονομικά διοίκηση για να τους στηρίζει, οι Ομιλήτες που την είχαν, την έδιωξαν, προτιμώντας την υπερηφάνεια τους), ίσως το γεγονός ότι η πόλη ένιωσε πως το καμάρι της, την είχε περισσότερο ανάγκη από ποτέ, ίσως τα παιδιά του Ηρακλείου να χρειαζόταν ένα σταθερό σημείο αναφοράς, σε μια κοινωνία που άλλαζε με κατακλυσμιαίους ρυθμούς και το βρήκαν στην Θύρα 4. Ίσως όλα τα παραπάνω και ίσως τίποτα από αυτά.

Ό,τι κι αν ήταν πάντως, το γεγονός παραμένει. Οι τότε 15άρηδες – 20άρηδες, σημερινοί 30άρηδες, και οι μετέπειτα 15άρηδες – 20άρηδες και ακόμη μια γενιά που έρχεται, όχι απλώς είναι μόνο ΟΦΗ, όχι μόνο δημιούργησαν μια οπαδική βάση πιο ισχυρή από ποτέ, αλλά έδωσαν σε ολόκληρο τον σύλλογο τον αέρα και την δυναμική μιας πραγματικά μεγάλης ομάδας, όταν τα υπόλοιπα τριγύρω απέπνεαν παρακμή. Έγιναν δηλαδή μαξιλαράκι ασφαλείας στα δύσκολα χρόνια και εφαλτήριο ανάκαμψης στην πορεία της επιστροφής στην Σούπερ Λίγκα.

Ασπίδα προστασίας

Και έγιναν κατά καιρούς και ασπίδα προστασίας. Οι «επιτήδειοι» που πάντα παρεπιδημούν – και – στο Ηράκλειο προσπάθησαν πολλές φορές να σύρουν την ομάδα στο άρμα του ενός ή του άλλου. Κάποιες φορές έφτασαν πιο κοντά από άλλες. Ποτέ δεν τα κατάφεραν απολύτως, διότι ο κόσμος της ομάδας, ένας κόσμος ο οποίος διαρκώς αυξάνεται, ακόμα και όταν ξεγελάστηκε πρόσκαιρα, δεν θα επέτρεπε νέα ομηρία.

Ένα παράδειγμα: Πρόσφατα, κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι στην πόλη, που τους αρέσει να κάνουν κουμάντο παντού αλλά εσχάτως έχουν χάσει την κουτάλα με το μέλι, άρχισαν να διακινούν παράξενα «κουίζ» εις βάρος του Νίκου Παπαδόπουλου. Πιθανόν επειδή οι επιλογές του προπονητή του ΟΦΗ δεν άρεσαν στους τοπικούς φίλους των ξεπεσμένων βαρόνων του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ο Παπαδόπουλος δεν μάσησε και τους ξεμπρόστιασε δημόσια. Να σημειωθεί ότι ο κόουτς του ΟΦΗ, με όσα πέτυχε πέρυσι αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά, σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, είναι δικαίως λατρεμένος από τους οπαδούς της ομάδας. Οι οποίοι, στην επίθεση που δέχτηκε ο προπονητής τους, δεν αντέδρασαν μαζικά. Απλώς βρυχήθηκαν, μάλλον τεμπέλικα. Έτσι, για την αλητεία. Δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω. Το γνωστό συστηματάκι (το οποίο αποτελείται από θρασύδειλους ούτως ή άλλως) μαζεύτηκε αμέσως στο καβούκι του και με μια επική κωλοτούμπα άρχισε να αποθεώνει τον «Παπ». Για να καταλάβουν έτσι ακόμα και οι αδαείς ότι με τον ΟΦΗ και τον κόσμο του, παρασκηνιακά παιχνιδάκια εξουσίας δεν μπορεί να παίξει -ξανά – κανείς.

Η ώρα της ανταμοιβής

Αυτό που προσπαθώ να πω τόση ώρα είναι τελικά το εξής απλό: Ο ΟΦΗ, στα πέτρινα χρόνια του, μεγάλωσε την οπαδική του βάση, με τρόπο ανεξήγητο αλλά χειροπιαστό. Το βλέπεις, το νιώθεις, το καταλαβαίνεις: Η πόλη είναι πια ΟΦΗ. Όχι ΟΦΗ και κάτι άλλο, ΟΦΗ. Τελεία και παύλα, ΟΦΗ είσαι…ξέρετε τι.

Τα παιδιά στην κερκίδα, όπως λέει και ένα από τα ωραιότερα συνθήματα τους (κι ας απειλούν στα στιχάκια του και εμάς τους «γενίτσαρους») «ανάψανε φωτιά και μεγαλώνει, κι απ΄ άκρη σε άκρη καίει το Νησί» (τραγουδιέται στον σκοπό του «Μαλαματένια Λόγια»).

Φαίνεται ότι δεν καίει μόνο το νησί. Η φωτιά έφτασε μέχρι την Αμερική. Ο ομογενής επιχειρηματίας Μιχάλης Μπούσης είναι ήδη ο νέος μεγαλομέτοχος του ΟΦΗ.

Η μετάβαση δεν έχει πάρει την έκταση που θα έπρεπε στα ΜΜΕ εκτός Κρήτης, αλλά ετούτο διόλου δεν πειράζει τους Ομιλήτες που βλέπουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους, έναν ισχυρό οικονομικά επενδυτή (του οποίου η οικογένεια δεν εμπλέκεται με άλλες ομάδες) να αναλαμβάνει στον ΟΦΗ.

Το θετικότερο στην συγκεκριμένη υπόθεση, το εχέγγυο αν θέλετε, δεν είναι το όνομα του Μπούση. Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν τον ξέραμε και από χθες – παρότι όποιος ψάξει λίγο, θα βρει ιδιαίτερα ενθαρρυντικά στοιχεία για την οικονομική του επιφάνεια.

Το εχέγγυο είναι το όνομα των ποδοσφαιριστών που μπήκαν μπροστά. Ο Ηλίας Πουρσανίδης που ανέλαβε ήδη Εκτελεστικός Διευθυντής της ΠΑΕ, ο Γιάννης και ο Γιώργος Σαμαράς διαθέτουν το τεκμήριο της σοβαρότητας όσο ελάχιστοι άλλοι συνάδελφοί τους. Μετρημένοι, συγκροτημένοι και ολιγόλογοι, κρατούν χαμηλούς τόνους μέχρι και σήμερα, δεν τάζουν λαγούς με πετραχήλια και προχωρούν προσεκτικά , ώστε η αλλαγή σελίδας στον ΟΦΗ να γίνει σωστά και μεθοδικά, όχι με πυροτεχνήματα που γρήγορα θα ξεθωριάσουν.

Το πράγμα μοιάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό. Too good to be true, που θα έλεγαν και στην χώρα όπου ζει ο Μιχάλης Μπούσης.

Αλλά παρ’ όλα αυτά είναι αληθινό. Μια καινούργια πραγματικότητα. Που δεν ξέρω ασφαλώς τι θα φέρει. Ουδείς ξέρει.

Ξέρω όμως ότι η έλευση ενός ισχυρού επιχειρηματία , ο οποίος μπορεί να αλλάξει επίπεδο ολόκληρο τον σύλλογο, αποτελεί την δίκαιη ανταμοιβή για όλους εκείνους που τραγουδούσαν τόσα χρόνια, με χιόνια και με κρύα, σε αγώνες με χωριά και κάτω ραχούλες, στις νίκες αλλά κυρίως στις ήττες: «…οι Ομιλήτες είμαστε μαζί, λατρεύουμε τον ΟΦΗ και την Κρήτη, και το καμίνι τώρα ξαναζεί».

Πηγή: Sdna.gr