Politica 89.8
Περιμένοντας το επόμενο Κύπελλο που ακόμη δεν ήρθε. Ο Σπύρος Αλεξάκης παίρνει μεταγραφή στο Gentikoule και γράφει για την αιώνια νύχτα της 21ης Ιουνίου του 1987.
Σε κάθε σημαντικό γεγονός,που γιορτάζεται σαν επέτειος τα επόμενα χρόνια,η κλασσική ερώτηση είναι:
“Εσύ πού ήσουν εκείνη τη μέρα;”
Εγώ λοιπόν,εκείνη τη μέρα,21η Ιουνίου του 1987,ήμουν σε κάποιες από τις παιδικές κατασκηνώσεις της ευρύτερης περιοχής του Ηρακλείου (ονόματα δε λέμε) και
παραθέριζα μαζί με το μικρό μου αδερφάκι (επίσης ονόματα δε λέμε).
Tο θέμα όμως δεν είναι να θυμηθούμε τον Τελικό,μέρα που ‘ναι.
Το θέμα είναι να μεταδόσουμε του mood,την αίσθηση που είχε ο κόσμος του ΟΦΗ,σε όλη την πορεία προς τον Τελικό.
Να θυμήσουμε στους μεγάλους σε ηλικία Ομιλίτες από τη μια αλλά και να μάθουν οι νεότεροι,ποια ήταν η αίσθηση εκείνα τα χρόνια.
Τα καλύτερα χρόνια της ομάδας,κακά τα ψέματα.
Τότε στα μέσα της δεκαετίας του ’80, που την προηγούμενη σεζόν είχαμε τερματίσει 2οι και εκείνη την χρονιά,με καλύτερη ομάδα,είχαμε πιάσει την 3η θέση ενώ βρεθήκαμε όσο πιο κοντά έχουμε βρεθεί ποτέ,στην κούπα του πρωταθλητή.
Τη διοργάνωση του Κυπέλλου της περιόδου ’86-’87 άρχισα να την παρακολουθώ από την στιγμή που αποκλείσαμε τον Απόλλωνα στους 8,
ενώ πίστεψα (όπως και όλοι μας) ότι κάτι καλό θα βγει από το Κύπελλο όταν κληρωθήκαμε με τον Διαγόρα Ρόδου στα ημιτελικά.
Οι δυο άλλοι αντίπαλοι ήταν ο Παναθηναϊκός (που σήμαινε απ’ευθείας αποκλεισμό… άνευ αγώνος,όπως καταλαβαίνετε) και ο πολύ δυνατός τότε Ηρακλής.
Από την στιγμή που πέσαμε λοιπόν στον αδύναμο Διαγόρα,σήμαινε ότι η θεά Τύχη ήταν μαζί μας και όπως φάνηκε τελικά, έτσι ήταν.
Τον Διαγόρα την περάσαμε σχετικά εύκολα και ήρθε το βράδυ της 21ης του Ιούνη για να παίξουμε για πρώτη φορά έναν Τελικό.
Θα ερχόταν το επόμενο καλοκαίρι ο Τελικός του Λιγκ Καπ κόντρα στον πρωταθλητή Ολυμπιακό και άλλος ένας Τελικός Κυπέλλου πάλι με τον Ολυμπιακό το 1990.
Α ναι! Και ο Τελικός του Βαλκανικού Κυπέλλου,που κανείς δεν μνημονεύει,χωρίς να έχω καταλάβει το γιατί.
Τέλος πάντων,όπως γίνεται αντιληπτό εκείνη την 5ετία παίζαμε έναν Τελικό τη σεζόν.
Το μεγάλο ματς ήρθε εκείνη την καλοκαιρινή βραδιά και με βρήκε,όπως έγραψα και παραπάνω,σε παιδικές κατασκηνώσεις.
Εκεί φτιάξαμε μια πρόχειρη κερκίδα όλα τα παιδιά για να παρακολουθήσουμε από την τηλεόραση το παιχνίδι.
Παρότι ο Ηρακλής ήταν πολύ δυνατός τότε και δεχτήκαμε πρώτοι γκολ,ήμασταν όλοι τόσο σίγουροι ότι το ματς θα γυρίσει.
Όπως και έγινε.
Δυστυχώς παράταση και πέναλτι δεν τα είδα ούτε εγώ,ούτε κανένας άλλος από τους συγκατασκηνωτές,γιατί έπρεπε να πάμε σε νυχτερινή κατάκληση (!)
Κάποια στιγμή όμως μέσα στην νύχτα,ανοίγουν τα ηχεία που είχαμε στις σκηνές και ακούμε τη φωνή του ιδιοκτήτη και αρχηγού της κατασκήνωσης να μας λέει
ότι ο ΟΦΗ κέρδισε τον Ηρακλή στα πέναλτι και πήρε το Κύπελλο!
Γκαντεμιά σκέφτηκα,έχασα το πρώτο κύπελλο της ομάδας.Δεν πειράζει,θα δω τα επόμενα.
Τότε πιστεύαμε ότι ο ΟΦΗ θα συνεχίσει να παίρνει τίτλους. Δεν ξέραμε τι μας επεφύλασσε το μέλλον.
Τον Σπύρο Αλεξάκη τον ακούτε καθημερινά από Δευτέρα έως Παρασκευή, 4 με 5, στον Athletic Radio 104,2
