Politica 89.8
10 χρόνια πέρασαν σαν φυλλαράκι που το παίρνει ο αέρας μα είναι αλήθεια πως ακόμα και ένας αιώνας να περάσει δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Τις στιγμές που έγινε γνωστός ο θάνατος του δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Μα όσα χρόνια και αν περάσουν. Το θυμάμαι σαν τώρα όταν με ενημέρωσε ο Πρόδρομος Τσερκιτζόγλου, ήταν ο άνθρωπος που μου είπε τα κακά μαντάτα εκείνο το πρωί στο γραφείο. Θόλωσα, κόντεψε να φύγει ο κόσμος κάτω από τα πόδια μου. Δεν το πίστευα, αρνιόμουν να το πιστέψω πως εκείνος ο γίγαντας που η καρδιά του χωρούσε όλο τον κόσμο, θα έφυγε τόσο νωρίς από μακριά μας. Μόλις στα 29 του χρόνια. Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια εκείνο το πρωινό, ο πρώτος άνθρωπος που ενημέρωσα ήταν ο σύντεκνος μου, που μεγάλωσε με τον Βασίλη στα 200 μέτρα, που μου τον γνώρισε στα γήπεδα της Εφόδου το 1995 και που έμελλε να μεγαλώσω και εγώ δίπλα στον Βασίλη.
Τον γίγαντα που πάντα ήταν μέσα στην καλοσύνη, το χαμόγελο, τα πειράγματα και το χιούμορ.
Τον γίγαντα που μέσα στην αγκαλιά του χωρούσαν όλα τα παιδιά που ήταν μικρότερα από εκείνον για να τους μάθει όλα όσα ήθελαν για το μπάσκετ. Να είναι δίπλα τους, παρότι μπορεί να τους περνούσε τέσσερα και πέντε χρόνια αλλά εκείνος καθόταν να τους μεταδώσει την τέχνη του φαρμακερού σουτ που είχε και που τον είχε κάνει διάσημο στα μπασκετικά στέκια εντός και εκτός Κρήτης.
Δέκα χρόνια πέρασαν φιλαράκι, δεν σε ξέχασα χθες, θέλω να το ξέρεις. Κάτι η πίεση της δουλειάς, κάτι η ζόρικη Κυριακή δεν μου άφησαν χρόνο να γράψω για εσένα αν και κάθε χρόνο σε θυμάμαι. Δεν σε ξεχνώ ούτε εγώ, ούτε κανένας μας. Να είσαι σίγουρος για αυτό. Σε αγαπάει ακόμα όλος ο κόσμος, σε σκέφτεται δεν αφήνει το όνομα σου να χαθεί στην λήθη του χρόνου. Ακόμα και μια δεκαετία μετά που έφυγες τότε στα 29 σου χρόνια, εμείς ακόμα σε θυμόμαστε. Ένα κείμενο όπως αυτό είναι ο ελάχιστος φόρος στην μνήμη σου, σε αγαπάμε, δεν σε ξεχνάμε ποτέ και ούτε θα σε ξεχάσουμε.
